Jako roślina lecznicza i przyprawowa znany był w starożytnym Rzymie. Dość pospolity również w średniowiecznej Europie. Starorzymskimi potrawami aromatyzowanymi cząbrem były m.in.: warzywa duszone w sosie sporządzonym z rosołu, oliwy i wina, sosy do pieczonych dzików, zajęcy i prosiąt. Szanowani Rzymianie ozdabiali sobie skronie cząbrem, który był powszechnie znany jako "zioło wieńcowe".

Cząber ogrodowy (Satureja hortensis), najbardziej znany i rozpowszechniony gatunek, pochodzi ze wschodnich rejonów obszaru śródziemnomorskiego i rejonu czarnomorskiego. Obecnie cząber uprawiany jest w całej Europie, prawie w całej Azji i w obu Amerykach, ponadto w północnej i południowej Afryce oraz w Australii, wszędzie jednak na niewielką skalę. Przyprawą jest świeże lub suszone ziele cząbru, zbierane na krótko przed zakwitaniem lub w początkach kwitnienia. Najczęściej zbiera się całe łodyżki nisko nad ziemią, wiąże w pęczki i suszy. Dobrze wysuszone ziele na długo zachowuje swój aromat i walory przyprawowe.

W kuchni Stosowany jest do zalewy słodko - kwaśnej używanej podczas kwaszenia lub konserwowania ogórków lub groszku zielonego. Cząber nie powinien się długo gotować ponieważ gorzknieje. Szczególnie delikatnym zapachem odznaczają się młode liście z wierzchołków pędów, służą one do aromatyzowania sałatek. Ze względu na dodatnie właściwości dietetyczne cząber zasługuje na szersze rozpowszechnienie.

Cząber stosowany jest w nieżytach przewodu pokarmowego i niestrawności jako środek poprawiający apetyt, działający przeciwskurczowo i wiatropędnie. Roślina wzmacnia układ nerwowy, jest doskonałym środkiem przeciwkatarowym, przeciwkaszlowym, tonizującym.

KRAJ POCHODZENIA POLSKA

Informacja o alergenach  – w zakładzie pakowane są również: sezam, migdały, gorczyca, różne orzechy, produkty zawierające seler, dwutlenek siarki i gluten.  Pomimo dołożenia wszelkich starań nie można w 100% wykluczyć wystąpienia śladowych ilości w produkcie tych surowców.